Óeðlileg bankastarfssemi?

"Þegar almenningshlutafélagið Baugur kaupir Vöruveltuna þann 21. maí 1999 átti Jón Ásgeir því 25% í félaginu, 45% voru í eigu Fjárfars og 30% í eigu Kaupþings og Landsbanka."

Þetta finnst mér dæmi um að þegar skuldarinn er orðinn of stór fyrir Bankanna. Í eðlilegri bankastarfsemi eiga bankar ekki að vera vasast í samkeppnisrekstri á öðrum mörkuðum. Í venjulega árferði á það að heyra til undantekninga að bankar breyti skuldum í eignarhlut í áhætturekstri. Skuldarinn farinn að stjóra lánadrottnum. Svo er auðvelta að geta sér til um að greiðslur í áframhaldi viðskiptum hafi verið á formi skuldabréfa útgáfum með óábyrgum veðum : svo sem í óarðbærum rekstrarfyrirtækjum eða fasteignum á ofurmatsverði.

Bankarnir verða svo ósjálfstæðari og ósjálfstæðri. Fákeppni vex á markaði, heilbrigð samkeppni á undanhaldi. Hugmyndir fjöldans um heilbrigðan markað og eðlilega verðmyndun verða fyrir óbætanlegum skaða. Svona bankagrunnur átti aldrei séns á því að vera í samkeppni á mörkuðum þar sem vestrænir lagaramar og siðir gilda: Sbr. USA og Great Britain.  

Seðlaprentun er eitt.  Seðlaframleiðsla: eign keypt á óeðlilegu yfirverði með útgáfu skuldabréfa sem Bankinn tekur upp í reiðufésskuldir.  Kemur ekki á vart þegar þetta er í svo stórum stíl sem raun ber vitni að Seðlabankinn sé órólegur. Hverjir borga svo þegar upp er staðið lausfjárs tapið? Jú við neytendur sem eigum reiðuféið og njótum ekki slíkra bankalánayrirgreiðslna af því skuldum ekki nógu óeðlilega mikið.

Allt er þetta gert til að blekkja lánadrottnanna þegar upp er staðið: "Okkur" sem flestir vísa í sem íslensku þjóðina. Það þarf enginn að vera í vafa í dag.

Viðskipti, ekki fjársvik