Ógn?

„Það má deila um hvort innlánastarfsemi Landsbankans hafi verið slík ógn, en alls voru innistæður á Icesave- reikningum Landsbankans innan við 0.5% af öllum innstæðum í Bretlandi.

 

Þetta er ein leið til að fá skýringar á atburðarás og viðleitni ber að lofa.

En öllum innlánum fylgir krafa um útlán: Banki lifir ekki á Innlánum heldur vaxtamun útlána og innlána.

Íslendingar ættu að þekkja ógn útlánstefnu Íslenskra banka hefða. Innlána vaxta prósenta sem ekki er hægt að stand við af öllum bönkum Breska samkeppnismarkaðarins [sem átti nógu miklar raunverulegur eignir og varsjóði til ganga í gegnum samdrátt sem öllum er ljós nú] vinnur gegn hagsmunum Seðlabanka Bretlands og ESB um stöðugleika. 

Ég efast um að nokkur þjóð vilji ganga gegnum ofurgróða tímabil. Það liggur fyrir að Kaupþing banki var eini bankinn sem var ekki löngu komin á hausinn eða átti eiginfé sem stóð undir væntingum. Sá  banki var nú ekki sérlega mikið að þröngva myntkörfulánum að fólki. 

Lánalínur voru löngu farnar að lokast og það getur engin banki starfað áfram þegar engin vill lána honum lengur.

Landsbankinn var einkabanki og skuldir hans koma Íslendingu ekki beint við er staðreynd sem lifir áfram.

Landsbankinn átti að geyma höfuðstóll reikninganna á öruggan hátt. Hvað varð um þann höfuðstóll. Það vantaði miklu meira en áfallna vexti.

Frysting tekin fyrir hjá Evrópuráðsþinginu