Nútíma dulbúinn skattheimta ný-aðalsins?

Þegar "meint" einkavæðing hófst á ríkisreknum þjónustu fyrirtækjum [lítt gjaldeyrisaflandi] og þau urðu ohf/ehf með óbeinu ríkiseignarhaldi fóru þá skuldir og framtíðar skuldir þeirra frá ríkisjóði yfir á þau sömu í framhaldi?

Er verðbréfahöll nauðsynleg forsenda til þess að hámarka lántökur almennt hjá [ríkisvernduðum] einkafyrirtækjum og sveitarfélögum?

Einokunarverslun Dana gekk út á að hafa alla í reikning, þá töldu flestir forfeður okkar að skuldleysi væri mælikvarði á raunverulegt frelsi: það að vera efnahagslega óháður.

Hversvegna þarf efnahagstjórnun að ganga út á það að allar þjóðfélagseiningar Íslands séu skuldugar?

Hversvegna er ekki hægt að byggja upp þjóðfélagsgerð þar sem  forgangsröðin er: einstaklingar, heimili séu yfirleitt skuldlaus? Síðan í framhaldi mörg lítil skuldlaus raunarðbær fyrirtæki?   Þá ættu sveitarfélög að geta orðið skuldlaus og síðan ríkisjóður?

Mér sýnist á öllu að samfara samþjöppun fyrirtækja vaxi skuldsetningin frekar en hitt, og þá eru allar forsendur fyrir  samþjöppunni: meintri hagræðingu fyrir bí.

 

Vaxtaskattar sem lenda hjá Seðlabönkum og Ríkistjórnum einkavinum ný-aðalsins er það ekki málið. Halda tekjum 2/3 einstaklinga þjóðar [samfélags í augum ESB -sinna] niðri, eykur lánsþörf þeirra og skerðir sjálfímynd þeirra og val möguleika. Rekstrartekjur lánastofnanna eru  jú vextir. Gróði lánastofnanna gróði óábyrgra ráðherra framkvæmdavalda ný-aðalsins. Stjórnmálamanna og hinna 700 sem hafa sér kjaradóm og þurfa því ekki samþykki alþingsmanna fulltrúa atvinnuveitenda þeirra þjóðarinnar á hverjum tíma.

Sviss er til fyrirmyndar hvað varðar val á seðlabankastjórum. Ísland er of lítil efnahagseining til að vera með Seðlabanka yfirhöfuð: kostar of mikla almenna skuldsetningu. 

Venjan að hafa einn eða fleiri aðstoðarbankastjóra