Íslenska glæpahúsnæðilánakerfið!

Íslenska húsnæðislánakerfið er ekki sambærilegt við þau sem gerast hjá þjóðum, þar sem veljast til forustu og fræðastarfa einstaklingar yfir meðalgreind.

Þar sem erlendi mælikvarði verðtryggingar fasteignaveðlána er meðalaverðfasteigna á lánssvæðinu á hverjum tíma eða fasteignavísitala. Árleg fasteignaverðbólga þar sem efnahagstjórn er ábyrg  er um 0 -4% Þannig að 30 ára lán eru oftast látin bera 5 til 7 % vexti þegar hagvöxtur er mestur.

Ef þetta alþjóðlega, siðferðilega, rökrétta, eðlilega  húsnæðislánakerfi væri hér þá myndi höfuðstóll íbúðarhúsnæðislána fylgja fasteignaverði, Væri nú hér á landi að stefna hratt niður. Greiðslubyrði almennings af húsnæði sínu væri hratt á niðurleið. Almenningur myndi því ráða betur við að halda upp neyslu varnings alþjóðlegra auðhringa viðmiðana. 

Erlenda alþjóðabraskara vísitalan sem tekur mið af verðmæti alþjóðlegs neysluvarnings til verðtryggingar er valkostur hjá öðrum þjóðum, sem beinist að öðrum lánum en húsnæði heimila almennings í viðkomandi efnahagsríki.

  Þetta kallast alþjóðleg neysluverðsvísitala sem byggir á skammtíma sjónarmiðum, sér í lagi þegar veð eru ótrygg.

Ef fasteignaverð húnæðis fellur í London [hvaða stórborg sem er] þá þýðir það, heimstyrjöld, náttúruhamfarir eða aðrar ástæður fyrir efnahagshruni Bretlands. 

Hversvegna alþjóðlega braskaravísitalan [kallað [neyslu]verðtrygging af Íslenskum ráðamönnum, fræðimönnum; almenning]  er ekki notuð sem við útreikning  verðtryggingar fasteignaveðlána heimilanna hjá öðrum, er einfaldlega af því að: hver annar en Guð almáttugur getur tryggt gegn efnahagshruni sökum, styrjalda, farsótta eða  náttúruhamfara. Meðalgreind er hærri hjá ráðamönnum annarra þjóða eða þeir Íslensku fyrirsleitilegir þrjótar eða sitt af hvoru.

Erlendis er fasteigna verðtryggt "Mortage" lán með veði í fasteign með vöxtum sem taka mið að verðþróun [spám] á svæðinu sem um ræðir. 

Verðtrygging miðað við það sem er að veði.

Af hverju verðtryggingar formúlan og forsendurnar í Íslenska Húsnæðislánakerfinu gilda ekki annarsstaðar í heiminum, segir mikið til um greind erlendra ráðamanna og fræðinga.

 

Flestir geta staðið í skilum

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 5.5.2009 kl. 12:17]

Um þetta mál þyrfti auðvitað að taka langa umræðu. Það er nefnilega ótrúleg mannfyrirlitning að ætlast til þess að lántakandi greiði "að viðlagðri aðför að lögum" tvofalt eða þrefalt söluvirði þess sem stóð undir virði lánsins við veðtöku. Og hafa þó staðið í skilum með umsamdar afborganir. Þetta er móðgun við almennar samfélagsreglur. Þegar hrun og kreppa stefnir fasteignum í óseljanlegt ofurskuldsett vandamál þá verður það tæpast kölluð jafnræðisregla að lánveitandinn hagnist á kreppunni en lántakandinn verði leikfang varganna.

[Júlíus Björnsson, 6.5.2009 kl. 11:27]

Verðtrygging [skilgreiningin] eitt og sér er ekki til í mínum orðabókum. Er hugtak eins og prósenta [hundraðshluti] sem er illa skiljanlegt nema viðmiðunin sé tekin fram. 

Varast ber að nota prósentur sem ákvörðunargrunn þegar grunnurinn er óskiptanlegur: fjöldi eininga undir hundrað. Maður hefur tildæmis engin not af 10% af 2 tveimur nöglum.

Þegar launþegar hér áður fyrr fengu 10.000 kr. kauphækkun ofan á 100.000 kr. laun. Tilkynntu ráðmenn réttilega að um 10% kauphækkun væri að ræða. Í sömu viku hækkuðu vextir úr 2% í 3% og þá tilkynntu sömu ráðmenn að vextir hefðu bara hækkað um 1 %. Réttilega er 1% af 2% sama og 50% hækkun.

Áður en svo kölluð [neyslu] verðtrygging var innleitt hér með tilkomu svo kallaðs íbúðarhúsnæðiskerfi handa almenningi, 

þá giltu hér almennt neikvæðir eða of lágir innlána og útlánvextir. Millifært var af reikningum launþega inn á lán "einkavina" fyrirtækja. Það var alls ekki nóg að vera með flokksskýrteini.  

Oftast var um útgerðafyrirtæki að ræða sem höfðu þá efni að borga kauphækkanir. Láku því fjármunir oft úr ríkisbönkunum út í innri markað Íslands sem gat komið sér vel fyrir atvinnustarfsemi sér í lagi á landsbyggðinni.

Nú hinsvegar með nýja blekkingarkerfinu leka peningarnir úr landi, og af því sem maður les í fréttum í hendur erlendra fjárfesta: Sameinaðar Evrópu sér lagi þýskra banka [sem gera 30 ára áætlanir í samræmi við lengd lánstímans].

Engin furða að Sameinuð meginlands Evrópa hafi séð sér hag í því að halda hér uppi háu gengi síðan í síðustu þjóðarsátt  [fyrir um 20 árum sem markaði upphaf regluverksins] þegar 2/3 hlutar Íslendingu fengu 30% kaupskerðingu miðað við gengi Evru [gjaldmiðla leiðandi ríkja meginlands Evrópu].  Leiðrétt að hluta með lélegri vöruflokkum og minni þjónustu og vörum sem er að renna úr ábyrgð hjá erlendum birgjum hvað varðar líftíma.  Ásamt afarkostum um lífeyrisbindingu: Grunnlaunin voru of lág.

Þá mátt rústa innrimarkaði Íslensku þjóðarinnar á öllum sviðum: gera hana ósjálfbæra hvað varðar nauðþurftir. Vegalendin til Íslands sem gerir allan lávöru innflutning við meginlands Evrópu ósamkeppni hæfan við innlenda lágvöru framleiðslu hvarf.   [Risa lávöruauðhringafyrirtæki  meginlands Evrópu byggja við margmilljóna heimamarkað sem hindrar samkeppni frá borgum eða svæðum innan Evrópu sem eru langt [lengra] í burtu: Framleiðsluhraði er hámarkaður eða kostar það sama þegar fjöldaframleiðslu er kominn í ákveðið framleiðslumagn per sólarhring] 

Iðnmenntun dróst saman og flest öll stór iðnfyrirtæki lögðu uppi laupanna. [Fatagerð, bókagerð, skógerð, Bakarí, áburðargerð, .....] Atvinnuleysið falið [Að hætti meginlands Evrópu] í innileiðingu nýrra kenningafræðamenntunnar þar sem verðtryggð námslán komu í stað atvinnuleysisbóta.  

Fasteignaveðsverðtryggingarvísitala sem allar þjóðir heims utan Íslands miða við gerð lána til almennings vegna íbúðarkaupa heimilisins má leita að á netinu undir orðunum: Mortage loan index.

Þegar húsbréfa kerfið var tekið upp hér á landi stóð 99% þjóðarinnar í þeirri trú að það væri sambærilegt við íbúðarhúsnæðiskerfin utan Íslands.

Fasteignatrygging var jú besta verðtrygging til geymslu eða ávöxtunar fjár til langframa. Sjálfgefið að Húsbréfið tæki mið af þróun íbúðafasteignaverðs það hlyti að vera það sem verðtrygging vísaði í. Hér sem allstaðar annarstaðar utan Íslands. Þar sem ráðmenn sögðu kerfið sambærilegt.

Gallinn á gjöf Njarðar var hinsvegar að Íslenski grunnurinn var OECD kauphallrar vístala neysluverðs eða alþjóða braskara [erlendir fjárfestar sem hafa hag almennings að leiðarljósi?] var laumað inn hér á landi í stað fasteignaverðsvísitölu með öllum sýnum sveiflun.

Helstu hálfvitarök einföldun eða kostnaður við hafa tvær of mikill.

Seðlabanki að kröfu regluverksins kostar minnst 2 milljarða á ári. Kauphöllin [heimamarkaður alltof lítill] kostar líka sitt.

Þróun fasteignaverðs í stórborgum [höfuðborgum] tekur mikið minni sveiflum á 30 ára tímabila  en mánaðalegir duttlungar spákaupmanna valda á neysluvístölunni.

Fasteignverðtryggðarvísitala er þess vegna eina vísitalan sem hægt er að bjóða almenningi.

Minni sveiflur,  hægara ris og jafnara á íbúðaláninu veldur almenningi ekki svefnleysi.

Ef rétt hefði verið stað að í upphafi hefði höfuðstóll íbúðarhúsnæðislána á þessu 3 ára tíma bili lækkað og dregið úr áhrifum hækkunar neysluvarnings strax.  Fjárfestar hafa hag af því að fasteignaverðið rís upp aftur og vita að um 30 ár er að ræða.

Sennilega hefðum við aldrei lent í þessu hruni ef húsbréf almennings hér væru sambærileg við þau erlendis og væru grunnur eða varasjóður sem ávaxtar sig eingöngu með ný heimilum hér á landi. 

Mortage loan eða með réttu íslenska lánsformið er merkt sérstaklega fyrir útlenda braskara: inflation indexed Icelandic Home Mortage loans. Ekki furða þeir hafi fengið vatn í munninn. 

Þessi rangi grunnur Íslensks húsbréfa kerfis í framkvæmd minnir mest á Indverska furstakerfið.

Rauður ráðgjafi lifir en í kerfinu. Farið hefur fé betra.