Spurning um Siðferði ekki hæfni

Val KPMG veldur spurningu um vanhæfni alla hinna fjölmörgu sem eru starfandi á markaði og hafa að mestu staðið fyrir utan ofurgróða gervitímabilsins.

Sennlega í öll þessu uppgjörsferli eru um dágóða tekjumöguleika að ræða. Er ekki tími til að röðin sé komin að öðrum til að græða. Því fleiri sem græða því betra, ekki satt?

Farið yfir störf KPMG fyrir skilanefnd Glitnis

Árangurstengd laun

Ég held að það væri gott að innleiða árangurstengd laun hjá öllum forstjórum. Hjá launaþega samtökum er varla um áhættu að ræða. Lámarkslaun ættu að vera grunnlaun. Heiðurinn spilar þarna stórt mál inn í. Laun annarra forstjóra ættu líka að vera árangurtengd og innfalið í þeim kostnaður  við rekstur  hluta yfirbyggingar: Svo sem risnu, ritara og nánustu aðstoðarmanna. Það myndi skila arðbærara fyrirtæki því því nettó tekjur forstjórans færu þá eftir hæfni hans að finna jafnvægi milli risnu, kostnaðar yfirbyggingar og hagnaðar í rekstri. Ef þetta færi ekki saman myndu hluthafar, eigendur að sjálfsögðu finna sér nýjan forstjóra með tilheyrandi. Hjá ríkisfyrtækjum gæti þetta komið í stað einkavæðingar sem á varla rétt á sér nema þegar ekki er um fákeppni að ræða.

Laun stjórnenda helstu lífeyrissjóða munu lækka

Vit-laus

Vitur nærri getur, Reyndur veit þó betur.  Hér er um hvorugt að ræða. Í barnaskóla falla menn nú víst ekki lengur. Í stjórnmálum í venjulegu árferði má búast við að kjósendur séu umburðarlyndari. Vit-leysa ráðherrans tengist honum greinilega og það er til skammar ef ekki finnst annar vitmeiri til að leysa hann af. Þessi hefur ekki vit á sínu eigin hæfi. Það er ekki glæpur í sjálfum sér að vera vit lítill. Flestir íslendingar gera hins vegar miklu meiri kröfur þegar á vit ráðherra reynir.

Björgvin vissi ekki um KPMG fyrr en í gær

Vonir á óvissutímum

Eru ekki nokkur vissa um atvinnuleysi og lækkun kaupmáttar á næstu árum?  Hér áður fyrir daga út/innrásar var ekki mikið traust á íslenskri krónu utan Íslands: örvasa gjaldmiðill og vægast sagt flöktandi gengi og Ísland lítt þekkt.  Nú er aðstæður aðrar: Örvasa gjaldmiðill, sem hrundi og Ísland mjög í alþjóða sviðsljósinu af þeim sökum.

Mig grunar að margir ágætir einskaklingar af erlendubergi brotnir séu nauðugir viljugir ekki farnir á heimslóðir þar sem sem þeir eigi enn sparnað bundin í íslenskum krónum: segjum 3.000.000 kr.  þegar Dollar er kominn niður í 100 ísl. kr má búst við að þeir telji sig fyrst hafa efni á því að leysa út sparifé sitt. Einnig eru þó nokkrir íslendingar sem bíða eftir því sama til að festa eigið fé sitt í dollurum. Svona hlutir varða traust.

Traust og sparnaður fæst með því að

a) skipta yfir í dollar sem fyrst.

b) taka upp sömu lög og reglur hvað varðar fjármál og viðskipti eins og þau sem gilda í USA og Great Britain.

Traust má einnig kaupa en það er of áhættu mikil fjárfesting að flestra ábyrgra mati.

Ræða við samtök um horfurnar

Einstaklingar firra sig ábyrgð

Þetta er að hluta til gert með samþykki aðallánadrottins: viðskiptabankans. Sem telur þessa niðurstöðu þjóna hagsmunum sínum best.  Persónulega finnst mér að allt svona eiga að vera uppi á borðum.  Bankinn hefði örugglega ekki samþykkt þetta ef hann hefði haft góð veð fyrir því sem hann lánaði.   Banki að bjarga sér fyrir horn? Óábyrg lánafyrirgreiðsla?

Next og Noa Noa aftur í eigu sömu hjóna