Réttlætti handa Þjóðverjum

Til bjargar þegnum sínum.
Þjóðverjar og aðrir eru nú í óða önn að bjarga sínu fólki hver þjóð fyrir sig. Ber okkur að samfagna með öllum þeim samherjum okkar sem voru hafðir að ginningarfíflum af einkaáhættu bönkunum íslensku.  Hvort um frekari lán til bjargar Íslendingum kemur til greina er önnur saga þar eð það er veltur á trausti og arðbæriskröfum.

Ég er persónulega vantrúaður á þá sérfræðiþekkingu í alþjóða og innanlands bankamálum sem hefur skapast hér á landi og legg til að fengnir verði frá ESB erlendir reyndir bankamenn af gamla skólanum til að stjórna Nýju bönkunum.  Allir ættu að vita að íhaldssamasti markaðurinn er hinn alþjóðlegi Bankamarkaður.  

Einnig á almenningur rétt á því að hér verði minnst ein ríkistryggð Bankastofnum sem þjónar hagsmunum almennings einungis. Spennufíklarnir geta svo rekið sínar stofnanir á sinn eigin kostnað.

Húsbréf, þá húsbréf komu fyrst á markað er haft eftir einum fráförnum Bankastjóra gömlu ríkisbankanna.  Nú er allri hefðbundinni bankastarfsemi lokið og enginn vandi að reka banka meir.
[Í ljós þessa tíma ávöxtunarkröfu.] Bankarnir safna húsbréfum, keyptum með afföllum, geyma þau  og hirða vextina.

Hvað gerðist? Fór ávöxtunarkrafan  út fyrir velsæmismörk.  Ef svo gæti það hafa verið í samhengi við útlánastefnuna?  Til að lána þarf að greiða hluthöfum og innlánseigendum arð svo og starfsmönnum laun.  Almenna krafan er sú að fá greitt í reiðufé: á formi seðla og myntar hér áður fyrr. Málið er að af bréfum í eigu bankans [útlánin]  ætlast hann til að fá afborganir og vexti greiddar í reiðufé.  Fái hann of mikið af afborgunum og vöxtum greitt með lánafyrirgreiðslum eða öðrum skuldaviður- kenningum sem á væntingunum byggja einum saman  þá verður bankinn uppskorpa með reiðufé: fer í gjaldþrot.  Svo hann hækkar ávöxtunarkröfuna á þeim sem greiða í reiðufé og lofar innlánseigendum líka betri ávöxtun.

Hér er þetta spurning um jafnvægisstjórnum.  Það er ekki eigið féð sem vegur mest heldur arðurinn sem  rekstur skuldunautanna  skilar í reiðufé.  Séu skil á reiðufé ófullnægjandi um langan tíma þá ber ábyrgri lánstofnum að stöðva viðskipti við þá skuldunauta sem hefta  eðlilegum bankarekstri eða stefna bankanum í greiðsluvandræði: gjaldþrot.  Það gera aumingjagóðir bankastjórar hinsvegar sjaldan og þá ber að víkja þeim.

Seðlabankinn gerði skyldu sína seint um síðir: yfirtók einkabankanna eða sett þá í gjaldþrot. En mig grunar að um einkabankanna hafi verið um annað að ræða [leyft skultunautunum að lifa], því miður.

Húsbréfin eru betri en reiðufé að því leyti að þau brenna ekki upp í kreppu eða verðbólgu. Kjölfesta eða gullfótur kerfisins sem byggir á þeim. Hænan sem verpir eggjunum. Beljan sem mjólkar. 

Þjóðverjar lána Íslandi

Um ranglátar vaxtabætur

Vaxtabætur eru eins og orðin segja: Bætur vegna ranglátra vaxta.
Viðurkenningin á  því að miða verðtryggingu á íbúðarhúsnæði  heimilanna við vísitölu neysluverðs í stað þess að miða við verðmæti veðsins sem er grunnur lánsins.

   Íbúðaverð heimilanna er friðhelgur markaður.

Réttan  grunn vístölu heimilishúsnæðis  þarf ekki að bæta ef rétt er að staðið.
Ríkið gæti átt hlut í húsnæði fátækra ef þeir munu finnast.
Ef um neytendur íbúða er að ræða þá verður manni ískyggilega  hugsað til vísitölu sem étur upp veðið á erfiðistímum heimilanna: vísitölu neysluverðs . Veðið er ákveðinn fermetrafjöldi í heimilis íbúðarhúsnæði.

Fingur á [ósýnilegri] hendi.

Óréttlæti Neysluverðsvísitölu meintrar vertryggingar.

Ég hef fylgst með þessari umræðu og læt mig hana varða.  Verðtryggingin sjálf er sjálfsögð ef hún tekur mið af því sem er sett að veði.  Í þessu tilviki má segja markaðsverði íbúðarfermetra á sérhverjum tíma.

Nú eru allir ábyrgir, ósiðspilltir menn sammála um að:

      Íbúðaverð heimilanna er friðhelgur markaður.

Með því að miða við meðal markaðsverð íbúðarfermetra yfir löng tímabil (3 ár eða meira) hverfa þessi áhættu uppsveiflu vaxtar kippir sem fylgja núverandi viðmiðunarvísitölu:  Neysluverðs til verðtryggingar,  sem tekur mið af skammtíma braskara sjónum á verðbréfamörkuðum.  Og er í raun ekkert annað en dráttarvextir, í augum þeirra sem standa skilum, í uppsveiflu neyslumarkaða: oftast nefnt verðbólga.

þá sem verja núverandi viðmiðum má skipta í tvö hópa:

a) Þá sem þegja þunnu hljóði það er þá sem græða og skilja þetta.

b) Þá sem stíga ekki í vitið og "blaðra" hvað mest um ómöguleika leiðréttingar.

íbúðabréf heimilanna eru undirstaða og verðmætustu langtímabréf á markaði  þar sem þau er skuldurunum lífsundirstaða: enginn vill búa á götunni. 

Algjör siðspilling að flokka þau með eða blanda við skammtíma braskarabréf  á markaði.

Blekkingarnar þjóna þeim sem mata krókinn á þeim sem ekki skilur.